۱۳۹۲ خرداد ۲۷, دوشنبه

Scoprire i misteri di Federico Fellini: 8 1/2



Dio mio cosa mi sono messo in mente. Nella culla dell’arte, spiegare Federico Fellini agli italiani. Io iraniano di nascita mi arrogo il diritto di vivisezionare l’opera di uno dei più grandi cineasti dei tutti tempi. Impresa resa ancor più ardua dai continui riferimenti di Fellini alla vita della provincia italiana misto nella sua filosofia profonda.
    1/2 8 
Alcuni interpreti: Marcello Mastroianni (Guido Anselimi)- Anouk Aiemée (Luisa)- Sandra Milo (Carla)- Claudia Cardinale (Claudia)-
E’ il decimo film al 42esimo anno di vita di Fellini, che di per sé significa una maturità oltre la quale non si può andare. Per capire il concetto della filosofia Felliniana in generale e questo film in particolare, si deve analizzare il suo strano nome. Perché 8 ½ e cos’è innanzitutto? E’ il titolo più misterioso e creativo che un film abbia mai avuto, e una volta capito il significato di questo numero forse sarà più semplice capire anche tutta la vita artistica di Fellini e le sue opere. Estremamente sottile e raffinato Fellini nel creare il numero otto, che in sé raccoglie tutta la filosofia della donna ed una religione in particolare. Guardare con l’attenzione come ha disegnato il numero otto che viene proiettato sullo schermo all’inizio del film, in cui Fellini voleva che si vedesse il numero nel modo da lui desiderato, e non come è stato ritratto da alcune locandine che ne hanno deformato la struttura. Il numero otto ha due cerchi superiore ed inferiore.  Scegliamo uno qualsiasi di questi. Scelto il cerchio, copriamo la sua metà in modo verticale, tale che si possa vedere l’altra metà. Dal profilo si vede una mammella con capezzolo e ghiandola assomoglianti alla scrittura araba e sotto la lente di ingrandimento si legge la parola Allah ed il foro interno dell’otto non è altro che l’utero femminile contenente un feto. L’otto creato da Fellini è un capolavoro artistico del disegno. Con questo film il regista entra in una nuova dimensione del pensiero che continuamente si sposta dalla materializzazione alla smaterializzazione, dal conosciuto allo sconosciuto anche una religione in particolare. Questo è un inizio del suo lungo percorso e lo dimostra creando difficoltà allo spettatore. Questo metodo è nuovo ed anche complicato e di conseguenza lui lo definisce come sogno e ricordo per sottrarsi alle domande per non facilitare la comprensione delle sue opere. Lui aveva intenzione di avvicinare il cinema ad altre forme artistiche come la pittura perché era molto lontano da queste ma alla fine ci è riuscito.
All’inizio del film bisogna subito fare attenzione al numero del bus che è 99  in quanto nella cabala il nove significa utero e inoltre i nomi di Allah sono 99. Infatti tutti passeggeri sono appesi come carne da macello ai finestrini del bus come se fossero nello spazio chiuso di un utero stretti tra di loro, oppure sotto nome di Allah sono schiacciati. Dal buio alla luce. L’uomo già dall’inizio del film rimane nell’ingorgo silente e aspetta il suo turno per nascere. Infatti Guido (che significa anche Guida spirituale e viene chiamato spesso Profeta) cerca di uscire dallo spazio stretto dell’auto picchiando sul finestrino chiuso come se si trovasse nell’utero. Prima di uscire dal finestrino della macchina si mette in posizione fetale e sale sul tetto della macchina espressione della libertà in uno spazio libero cosi come il cielo e la nascita di un bambino. Guido arriva in cielo ma sotto di lui sulla spiaggia lungo il mare c’è qualcuno che tira il cordone ombelicale che è legato ai piedi di Guido e dice a Guido “vieni giù” . Poi da una piattaforma petrolifera che sta sul mare arriva  a cavallo la morte con un teschio sul cappello, e anche la morte dice a Guido “scendi giù definitivamente e per sempre”. Il regista con questa scena simboleggia il fatto che subito dopo la nascita la morte è in agguato. Quando Guido si sveglia dal sonno viene visitato dal medico che sta leggendo un giornale dove c’è un riferimento a 5 figli del profeta. Poi il medico prescrive una cura a base di acqua per sette giorni come la durata del pellegrinaggio che avviene nella religione di riferimento . Nella stanza  c’è una pietra nera come un cranio, sacra in questa religione, che sarebbe un meteorite sceso dal cielo. E’ forse per questo motivo costruiscono una astronave la quale ha 3 significati per il regista: un meteorite, alto come montagna, assomigliante alle piatteforme petrolifere. Più avanti nel film quando poi vanno a visitare l’astronave di notte, c’è un’inquadratura del cappello di Guido avente forma ovale-triangolare come la pietra nera. Claudia Cardinale recita la parte della donna che ha trovato per il proprio bambino la fontana nel deserto.  In questa scena si parla palesemente di un profeta che vuole spaventarci. Qui Guido incontra un amico che ha un’amante talmente giovane che potrebbe essere sua figlia: quale  profeta aveva una bambina come moglie?  Per la prima volta Fellini porta i suoi protagonisti nel cimitero per dimostrare quale fosse il compito di questa particolare religione che spesso aprirà la porta alla morte e mai alla vita; in secondo luogo che a lui stava a cuore capire cosa succede nell’aldilà cioè al passaggio dalla materializzazione alla smaterializzazione. Fellini porta fino alla fine della carriera questi  trasformazioni in particolar modo in forma poetica in Amarcord e in forma filosofica in La voce della luna. Guido prende la mano di suo padre mentre lo sta aiutando a farlo scendere dentro la tomba  e gli dice:”papà quante domande devo farti ..” e il papà gli risponde :”ancora non posso risponderti.” per contrastare la religione che sa tutto in minimi particolari dal al di là. Più avanti in un dialogo salta fuori una domanda che riguarda la differenza  tra cattolicesimo e marxismo ; Guido(o Fellini) non risponde subito, anche perché la religione di riferimento in questo film non è quella cattolica, ma durante le successive sequenze e, in modo particolare nel successivo film Giulietta degli spiriti, risponde alla domanda, analizzando la religione in generale. La grande sensualità della donna si vede con un movimento delle dita e un bacio a vuoto di Carla verso Guido il quale  comincia a sudare. Può un movimento di Carla  distruggere un uomo fino a fargli perdere la testa? Qual è la sensualità fluida di un bacio a vuoto che colpisce Guido? Questo vuoto magnetico assomiglia al vuoto magnetico tra Marcello e Anita nella fontana di Trevi nel film La dolce vita. Nella stanza d’albergo si è creato un momento ideale per far vedere il seno di Carla ma il regista lo evita come non fa baciare Anita nella fontana di Trevi perché Fellini non aveva intenzione di mostrare scene  sessuali nei suoi film. La donna per amore perdona tutto e addirittura si ammala come fa Carla. La donna non tradisce perché non sopporta nascondere un tradimento che la rende ridicola, mentre l’uomo si rende facilmente ridicolo. Su una locandina si vede il numero 40 che simboleggia l’età del profeta; nella scena in cui c’è il produttore che scende dalle scale dell’ Hotel,  Guido si inginocchia come se fosse una forma di preghiera e dice qualcosa in una lingua indecifrabile, che assomiglia all’arabo, e riceve anche un orologio come  regalo: questo simboleggia l’importanza del tempo per le preghiere. In un’altra scena si chiede “quante pose sono?” La risposta sarà soltanto 5,  che sono i numeri delle preghiere giornaliere perché speso Guido avvicina le mani verso le orecchie, tipico comportamento in preghiera. Il numero 5 rappresenta anche i pilastri della religione di riferimento. Il cappello nero di Guido simboleggia anche il turbante nero che i maschi religiosi in medio oriente utilizzano. Anche la scena in cui Guido versa acqua in testa è un comportamento tipico dei momenti preparatori alla preghiera, cosi come il mangiarsi le unghie da parte di Guido che significa tagliarle. Una amica dice a Guido: “Mamma mia, il profeta fa la voce grossa”. Il film entra nel mondo della poligamia, un rito che umilia la donna. Guido ha tanti regali in mano, cosi come faceva il profeta quando andava a visitare le sue donne, in particolar modo l’ultima moglie che era una bambina. Quando Guido entra nella vasca alza il braccio destro e si nota un indumento bianco tipico del pellegrinaggio annuale nel luogo sacro che non deve coprire la spalla destra, in queste scene, oltre ad umiliare la donna si vede anche che  Guido viene messo dentro una stoffa bianca che viene trasportata da 7 donne come se fosse un cadavere e su di lui si butta borotalco come per profumarlo, e ripete per tre volte la parola “regolamento”: tutti comportamenti in queste scene  rimandano alla religione di riferimento. Qui le sue donne vengono frustate e nelle ultimi colpi lui pronuncia ancora qualche parole indecifrabile. In un lampo una donna con accento Francese si avvolge dentro un lenzuolo, e dopo qualche secondo Guido passando dietro la hostes danese va a verso un ombrellone bianco rappresentante il corpo della donna Francese avvolto da una corda che Guido bacia la sua prima di uscire dalla scena. Per Fellini questo simboleggia la donna sottomessa. Altro passaggio simbolico è il lavaggio il pavimento della moglie di Guido tipico rituale annuale di questo luogo sacro mentre intorno alla donna ci sono lenzuola appese, come accade per il muro esterno del luogo sacro che è coperto sempre con tendaggi neri. In queste sequenze Fellini mette in mostra che la violenza contro le donne è stata ideologizzata da questa religione. Si nota inoltre la gente che sale e scende dai gradini dell’astronave, si tratta dei  600 gradini da affrontare per scalare una montagna infatti l’altezza della struttura è simile ad una montagna. Fellini a questo punto immagina e desidera una brutta fine per il profeta con idee e regolamenti distruttivi che non può avere un minimo  spazio in questa società. Il profeta sviene e vuole scappare e non ha più la capacità di portare avanti il progetto. Lui sa che è arrivato la sua fine cerca di scappare dalla morte ma non ci riesce, e la gente lo disprezza ed umilia esattamente come veniva disprezzato nel suo Harem: scappa sotto il tavolo e caccia fuori la pistola che un amico gli aveva messo in tasca e si spara. E’ giunto il momento che si deve smantellare tutto il progetto del profeta, perciò dice al suo amico dal vuoto si arriva e verso il vuoto si va. C’è un aforisma: Quando un albero non dà buoni frutti bisogna tagliarlo, perché un buon albero non può dare frutti cattivi. Viene smantellata tutta la struttura e  la vita comincia di nuovo .Arrivano tutti i protagonisti in abiti bianchi con passi leggeri per prendere Guido che qui non rappresenta più il profeta ma è Fellini stesso che di afferma:”ma cos’è questo lampo di felicità che mi dà forza e vita? Qui ormai stanno nel al di là. Mi sento come liberato, dopo aver eliminato il profeta distruttivo e credeva di poter mettere tutto a posto con la sua intenzione di pulizia. Ora tutto mi sembra buono, tutto ha un senso, tutto è vero, come vorrei sapermi spiegare ma non so dire. E’ una festa la vita, viviamola insieme”. Si diffonde una emozionante musica dal circo, nel cerchio si apre una scena in cui tutti sono in paradiso perché arrivano anche i genitori di Guido, e comincia il giro antiorario dei protagonisti come succede nel pellegrinaggio annuale. La festa dura tutta la giornata, arriva la sera mentre tutta la scena rimane per il circo e l’orchestra che va via. L’ultimo ad uscire è il ragazzino nella notte buia mentre è nella luce della vita che cammina. Questa luce è la stessa luce che nel futuro film “L’intervista” Fellini definisce luce di speranza.
Terminando le riprese del 8 ½, il regista  ha girato per il finale di questo film alcune scene sul treno non montandole ed ha inserito la scena finale come un cerchio, perché il finale con il treno significava linearità della vita mentre per Fellini la vita è circolare anche per il riferimento al pellegrinaggio annuale della religione . Questa incertezza probabilmente era stata volutamente pensata dal regista per deviare  l’opinione pubblica, perché senza dubbio Fellini sapeva bene come doveva essere il finale! Uno stratagemma per ingannare, da gran bugiardo che era.
Le ombre proiettate sui muri dell’infanzia rappresentano l’inconscio dei bambini che sono presenti ma non è possibile toccarli o prenderli; inoltre sono giganti e non sono da sottovalutare perché è proprio in quei momenti che il loro inconscio è gigante ma vuoto viene riempito dalla religione. Federico Fellini  non contrasta una religione o un profeta ma esprime ciò che vede da una religione con molta eleganza e raffinatezza per non disturbare il credo della gente. In pratica 8 ½ per Fellini aveva due significati: 1- Che un profeta si è sposato con 8 donne e mezzo perche l’ultima delle sue mogli aveva tra 8 o 9 anni. 2- Ma il significato più importante per Fellini è il valorizzare la donna in quanto sacrificata dalla storia ed anche dal profeta. Inoltre numero 8 si riferisce al giorno della festa della donna che si celebra non per caso l’otto marzo, e quel  ½  sta a significare che  la società è incapace di valorizzare del tutto la figura femminile soltanto con 8 marzo: ci vuole qualcosa in più, che Fellini aggiunge un mezzo come plusvalore, inoltre significa che in questa specifica religione la donna(cioè 8) vale ½ del maschio perche il film non si chiama 8 e ½ ma 8 ½ . Per il regista il genere maschile non ha più spazio per crescere, nasce bambino e rimane tale, mentre la bambina ha grande spazio per crescere e sa già che diventerà una donna.
Chi sa quale era la religione di riferimento? Soltanto Fellini sa.
Conclusione: la capacità di simbolismo creativo del genio felliniano emerge dalla targa del pullman, stazione Termini  99, che all’inizio cattura l’attenzione e completa il significato del film.
Infatti Il pullman è diretto alla stazione Termini che indica il termine di un percorso; e il 9 induce ai mesi della gravidanza.
In prima inquadratura sul pullman si vede soltanto la testa dei passeggeri fuori dal finestrino, in seconda inquadratura si vedono soltanto le mani. Così avviene nella nascita. Così nasce Guido.
Buona Visione a tutti.

Jamshid Ashough


Cliccare sulle foto









Jamshid Ashough  16.06.2013

۱۳۹۲ خرداد ۱۹, یکشنبه

تبانی









قسمت اول
دروغ، آغاز راهی ست که به تبانی ختم میشود. اگر به فردی تلفن کنند که مشغول صرف غذا در رستوران باشد اما بوسیله گواهی پزشکی، بیماریش را اعلام کند به دروغ متوسل شده که به تبانی ختم میشود. به همین سادگی. جامعه فکری رایج در ایران برای اتفاقاتِ متفاوت فقط از یک نسخه استفاده میکند. در این جنگلِ تفکر، همه، همگی را با یک چوب میزنند. هر حادثه ای، طبیعتی مشخص بخود دارد در نتیجه، نوعِ تحلیل هم باید متفاوت باشد. اگر تمامی اتفاقات یک نوع باشند کار نیز بسیار راحت میشود: یک مقاله برای تمامی فصلها. چنین روشی بطور جمعی در جامعه فکری رواج دارد کافیست به سایت ها و نشریاتِ اینترنتی نظری انداخت. نمیشود به همه گفت خائن و برای همه به یک شکل نوشت. فردی که خیانت میکند با کسی که تبانی کند، تفاوت دارد. این دو عملِ بسیار زشت در اساس فرق دارند بنابرین مطالبِ نوشته شده باید متمایز باشند و اگر چنین نباشند «تهمت» محسوب میشوند. منظور این است اگر کسی خیانت کند و عملش را تبانی محسوب کرد، «تهمت» است. اگر کسی تبانی کند و «خیانت» محسوب شود باز هم «تهمت» است. روشنفکر را نمیتوان از خارج وارد کرد یا به کشور چین سفارش داد تا برای جامعه یک تریلی روشنفکر و هنرمند کپی کند. اصولا خیانت کم رنگتر از تبانی میباشد که زشت تر است و در افراد زشت سیرت تر صورت میگیرد. اگر من امروز تصمیم به خیانت بگیرم باید داستانی را در سر بپرورانم و مدتی بعد آنرا به اجرا گذارم. تا این مرحله خیانت محسوب نمیشود. اما وقتی آنرا به اجرا گذارم و مشخص شود که بر خلافِ حداقل روابط انسانی، اجتماعی، سیاسی و اخلاقی ای باشد که تا آنروز دنبال میکردم، وارد عرصه خیانت با خود شده ام. زیرا که «اصولِ» خود را شکسته ام. من که خیانت را کاملا اجرا کرده ام لاجرم با افرادی که قبلا خیانت کرده اند در یک اتحاد عمل، وارد ائتلاف «خائنانه» میشوم. عملی زشت که در مرزهای بسته «خیانت» باقی میماند. معمولا نقطه آغاز خیانت «انفرادیست» اما سودش همگانیست. ولی اگر تعدادی از افراد که بیشتر از «یک نفر»  باشند مثلا دو نفر ( دو نفر، حداقلِ تعدادِ بیشتر بعد از «یک» است) در یک روز و در یک ساعت و در یک اطلاعیه، «اصولی» را که تا مدتی به آن پایبند بوده اند را نفی کنند، «تبانی» صورت گرفته است. اما تبانی که بوسیله چند نفر صورت میگیرد سودش را فقط یک نفر میبرد. بطور مشخص در مبارز مردم ایران نفعش به ولایت فقیه میرسد. مسلما همیشه عواملی یا بهانه ای وجود دارد اما هیچ عاملی نباید باعث خیانت و تبانی شود بخصوص اگر ده ساله و یا چهار ساله باشند. پزشکان دقیقا میدانند که میتوان در چنین مدتِ طولانی برای هر دردی درمانی را پیدا کرد و یا اگر پیدا نشود بطور طبیعی باید مُرد وهیچ احتیاجی به خود کشی نیست. هر ائتلاف سیاسی باید فقط بخاطر مردم صورت گیرد و نه منافع شخصی،  بخصوص در اپوزیسیون جوامعی همچون ایران که با از دست دادنِ جان رغم میخورد. بهمین دلیل، افراد و نیروهای تشکیل دهندۀ هر ائتلافی در وحله اول باید به«مردم» و سپس به «قوانین» موجود در ائتلافشان پاسخگو باشند. هیچ فرد و نیروئی نباید به «مسئولی» در ائتلاف پاسخگو باشد. کافیست صداقتِ با مردم و اجرای قوانین را حفظ کرد و اگر مسئولی هم  ناراحت شود مسئله ای نیست زیرا که «دست و پا شکستن»، جزء بازیست. اگر نیروئی از گفتارها که جزء قوانین ائتلافشان میباشند ناراحت شود اصلا نباید وارد عرصه سیاست و قانون گردد. هیچ فرد سیاسی نباید موضوعی را «تحمل» کند. در جائیکه قانون وجود دارد تحمل که بمعنی فشار و عذاب است بی دلیل جلوه میکند. شورای ملی مقاومت تمامی عذاب ها و فشارها را تحمل میکند بخاطر اینکه در ایران امروز بی قانونی وجود دارد و نه بخاطر اینکه خوششان میاید. دقیقا همچون «وکیل» و یا قاضی که باید «تحملِ» بی قانونی را نداشته باشند. بی قانونی باید در اولین لحظه پاسخ داده شود نه اینکه سالها صبر کرد  تا بخودکشی رسد. مردم چشم به انتظار هستند زیرا که به افرادِ در ائتلاف ایمان دارند. اگر بخاطر ناراحت شدنِ نیروئی، قوانین اجرا نمیشوند باید بطور منطقی و صحیح، مسائل و نا خشنودی ها را بصورت مقاله، فیلم و غیره با مردم در میان گذاشت زیرا که تمامی مسائل، حول مردم گره میخورند. دقیقا کاری را که مجاهدین در اوائل انقلاب انجام دادند که در دورافتاده ترین مناطق بی آب و علف اطلاع رسانی میکردند تا هیچ سئوالی بی جواب نمانده باشد. وقتیکه در سایتها «عزای حسین با عزای سیاوش» مقایسه شد نمی بایستی از حیثیتِ کلمات و حیثیتِ ملی دفاع میشد؟ تا «ابهام» که در جامعه فکری رواج دارد ریشه اش خشک شود؟ اما سکوت پیشه شد که معنای رضایت دارد و نه تحمل. هیچوقت کسی انتقاد نکرد که برای یکبار هم که شده شله زرد، کاسه نذری، نوحه خوانی و عزا را جمع کنند و بجایش بر دیوارهای ایران پرده هائی از سروده های نیما یوشیج آویزان، یا  «سیب»های سرخ سپهری را بمردم داده و یا گوزن های بیژن جزنی و رخش فردوسی را آزاد کرده تا بتوان مسائل را تشخیص داد. در سکوتی مرگبار تشریف برده و با مقالاتی تهی از شعور که در شان و فهم ملت ایران نبود که همواره نیز ادامه دارد پیش رفته تا اینکه خبر خودکشی رسید. مگر میشود در یک ائتلاف سیاسی یا حرف نزد و یا خودکشی کرد؟ یعنی هیچ راه دیگری نیست؟ «حرف زدن» و «نوشتن» فوت و فن دارد. در جامعه فکری و هنری ایرانی یا «فوت»ش را بلدند و یا «فن» ش را، هر دو را با هم بلد نیستند بهمین دلیل بعد از عمری سکوت که شاید «فن» ائتلاف ها باشد «فوت» را با سالها تاخیر انجام میدهند. وقتیکه چنین فاصله ای بین «فوت» و «فن» باشد مطمئنا حاصلش با تبانی ختم میشود. برای انجام تبانی به وقت احتیاج است و باید«مهندسی» شود یعنی نقطه مشترک با «مهندسی» انتخابات ولایت فقیه، در غیر اینصورت بدرد چی میخورد؟ اگر برای مهندسیِ تبانی، یک هفته (معمولا خیلی بیشتر است) وقت لازم باشد این عده در این مدت به چشم قربانیانشان خیره میشوند و برایشان نقشه ها در سر می پرورانند. زشت ترین عملی است که در تبانی صورت میگیرد.
قسمت دوم
بعضی از «شورا»ها و «ائتلاف»ها با سه دهه تاخیر بدنیا میایند و تولدشان بر اساسِ احتیاجِ جامعه و مردم نیست زیرا که احتیاجاتِ مردم از سه دهۀ پیش اعلام شده بود. بنابرین تولدشان از ریشه، بر اساس تبانی و احتیاجات فردی میباشد. بعضی از «شورا» ها و «ائتلاف» ها تولدشان دقیقا همزمان با «احتیاج» مردم صورت میگیرد دقیقا در لحظه ای که احساسِ ملیِ «مرگ بر اصل ولایت فقیه» در ذهن مردم شکل گرفت بدون فوت وقت، «شورا» نیز تحویل ملت داده شد. چنین شورائی را «ملی» نامند و هیچ اهمیتی ندارد به کدامین گروه و ایده ای تعلق داشته باشد زیرا که مبارزه، عملی سیاسی و اجتماعی است و نه ایدئولوژیک. مبارزه ایدئولوژیک در خیابانها صورت نمیگیرد. این نوع مبارزه، فلسفی می باشد و فقط در دانشگاهها بطور علمی، تدریس میشود و ایران نیز هیچگاه فیلسوف نداشته است. درتمامی جوامع، لحظاتِ مشخصِ تکاملی و تاریخی به شکلِ «اطاق خالی» که منطبق با «احساس» مردم باشد نمایان میشود که باید پُر شود. امروز برای مردم ایران، چنین «اطاقی» توسط شورای ملی مقاومت پُر شده است. یک اطاق و یک ساکن. شوراهای دیگر «شورا»هائی هستند که بر اساس «تفکر» بوجود میایند و نه «احساس». با مرور در تاریخِ صد سال اخیر ایران باید این «اطاق»های خالی را شناخت که خوشبختانه بموقع نیز پر شدند. چگونه؟ آرزوی آزادی در جهانِ مدرن قبل از «خاندان پهلوی» کلید میخورد و اطاق های خالی بدین شکل پر میشوند: مبارزات مردمی، مصدق, نیما یوشیج، سهراب سپهری، بنیانگذاری سازمانهای چریکهای فدائی خلق و مجاهدین خلق، روشنائی حماسه سیاهکل، گوزنهای بیژن جزنی، انقلابِ ایران، سی خرداد سال 1360 و تاسیس شورای ملی مقاومت. که مراحل عمیق تاریخی و تکاملی ملی هستند. «احساس»، ساخته و تکرار نمیشود بر خلاف «تفکر» که ساخته و تکرار میشود. شعری از فردوسی، نیما یوشیج، سهراب سپهری، تابلوهای بیژن جزنی، فیلم های چارلی چاپلین، فدریکو فلینی هیچگاه در هیچ زمانی تکرار شدنی نیستند بخاطر اینکه رشدِ احساس فقط در آنها تجلی یافته بود. اما شعرهای شاملو، نوشته های علی شریعتی، فیلمهای وودی آلن همیشه تکرار شدنی هستند زیرا که ربطی به احساس نداشتند. شورای ملی مقاومت نیز چنین است هیچ ایرادی از لحاظِ تکاملی ومسیر تاریخی ندارد. مسلما نگاه کردن از بیرون به شورا، توجه را به انتقادها جلب میکند و مشخصا کسانیکه درونش هستند انتقادهای جدی تری را میابند، گاه غیر بخشش اما هیچکدام دلیلی بر ترک شورا نیستند ولی بهانه های بسیار خوبی میباشند. هیچکس «راه» صحیح را رها نمیکند و مانند کوهنوردانی که باید قلۀ کوه را فتح کنند، سنگریزه های پای کوه را یا نمی بینند و یا از جلوی راه بر میدارند اما بر نمیگردند. زیرا فتح قله کوه را انتخاب کرده اند و نه اینکه اجباری داشته اند. «بهانه» در راس جامعه فکری، جائی بسزا دارد. شاه به بهانه «سلطنت و امنیت ملی» سانسور و تفتیش عقاید میکرد، ولی فقیه به بهانه «اسلام و امنیت پیامبر» سانسور و تفتیش عقاید میکند، ائتلاف ها به بهانه « مبارزه » سانسور و تفتیش عقاید میکنند. سه ضلع این مثلث مساوی نیستند، کوتاه و بلندند اما دو خصوصیت مشخص و ثابت دارند «بهانه» و«سانسور،تفتیش عقاید» برای پیشبرد اهدافشان. خیلی ها قصد دارند حرکت ملی را در یک جریان الصراط المستقیمی قرار دهند، اما درک نمیکنند که «آزادی» میهیج تر و زیباتر از قرار گرفتن در خط مستقیم میباشد. همچون سازمان مجاهدین خلق که در چندین زمینه مبارزه میکند و هیچگاه «سنگر» را رها نمیکند باید «ماند» و به افرادی که نمیخواهند بفهمند باید «فهماند»، کدام ابزار را در مسیر تاریخی و تکاملی شورای ملی مقاومت استفاده کرد. بحثِ اصلی در وحله اول دقیقا بحثی است فلسفی و هر کس فلسفه قویتری داشته باشد پیروز میشود و نه سلاح بهتر یا افراد بیشتر. در وحله دوم «مشروعیت» است. خمینی بعد از چند ماه مشروعیتش را از دست میدهد و می بایستی در همان لحظه، کتاب خمینی توسط نیروئی بسته می شد. آفرین و درود بر مجاهدین که چنین کردند. در سیاست تا وقتیکه «مشروعیتِ» فرد یا نیروئی وجود داردعلاقمندی بیمار گونه به تضاد، دیوانگی و خودکشی است. این موضوعیست که مردم ایران به ولی فقیه فهمانده اند اما افسوس که روشنفکر ایرانی درک نمیکند. آری: حیف  است که سازمان مجاهدین درک نشود. حیف است که شورای ملی مقاومت درک نشده، ترک شود. حیف است که مسیر تاریخی درک نشود. حیف شد که تبانی صورت گرفت. حیف است که فریب ولایت را خورد. حیف است وقتیکه سازمان مجاهدین خلق ایران در سخت ترین شرایط قرار گرفته است و از زمین و زمان مورد اصابت بمب قرار میگیرد میدان را ترک کرد باید در چنین شرایط حساس بر عهدها و پیمان ها ایستاد. روزی خوب و آفتابی فقط در چنین مسیری خواهد رسید. ویتنامیها کمتر از مجاهدین مورد تهاجم قرار گرفتند. اگر واقعا مسئولین شورا شایسته تسویه حساب باشند، آنروز هم خواهد رسید، امروز وقتش نیست تا این مسیر تاریخی طی شود. اما تا وقتیکه مسیرِ صحیحِ تاریخی و مبارزاتی برای آزادی حفظ شود هیچوقت حیف نیست که افراد بروند. همیشه عده ای خواهند بود که مشت را با مشت جواب دهند، این جمله نطفه تاریخ است. چنین موضوعی واقعیت ندارد که افرادی «میخواستند» و «میتوانستند» اما محلِ آزمون را ترک کردند ولی افرادی که «نمیخواهند و نمیتوانند» در محلِ آزمونِ تاریخی مبارزاتی مانده اند. میتوان و باید.
در هر ائتلافی انتقادهای جدی وجود دارد. تمامی موضوعاتی که به کلمه «ملی» آمیخته هستند بطور مطلق و تحت هیچ شرایطی نباید آداب و سنت های یک قشر از جامعه را پیش ببرند و نمایش دهند. یا تمامی ایده ها ی جامعه و یا هیچکدام. و معمولا ترجیح داده میشود که هیچکدام بنمایش گذارده نشود. همچون دولت فرانسه که هر گونه نشان و نشانی را از کلاسهای تحصیلی پاک کرد و اجازه نمیدهد  مسیحیان (دین مردمش) «صلیب» را به دیوار کلاسها مدارس آویزان کنند. یعنی اول از دین و مردمِ خودش مایه میگذارد و بعد از دیگران. در غیر اینصورت هر گروهی باید بر دیوارها، عکسی آویزان میکرد. شاید دولت فرانسه از پس ساختن یک دیوار در هر کلاسی بر میامد تا همه فرقه ها بتوانند عکسی را آویزان کنند اما اگر گاوپرستان تصمیم میگرفتتند«گاو» را با خود به کلاس ببرند؟ آنموقع چی میشد؟
عده ای از تمامی تلویزیونها و سایتها استفاده کردند و شهرت یافتند و بعد نمکدان شکستند. واقعا اگر در ده و یا چهار سال به تلویزیونی اعتقاد نداشته پس چرا «توش» حرف زدند؟ و پیروزی، پیروزی، پیروزی سر دادند. مگر میشود فردی به اسلام اعتقاد نداشته باشد اما برود مسجد و نماز بخواند؟ دروغ هم حدی دارد در دروغ گفتن هم کمی انصاف لازم است. آیا تمامی این اعمال همچنانکه گفته میشود برای مردم است؟ هیتلرها و خمینی ها هم میگفتند که تمامی اعمالشان فقط برای مردم است.
روحانی در تمامی مناظرات تلویزونی برای انتخابات ریاست جمهوری ولایت فقیه بجز زشتی و ریا هیچ کاری نکرد مطمئنا اگر مسئول وکلای کشور و یا رئیس قوه قضائیه هم شود بجز زشتی و سستی کاری را پیش نخواهد برد. بنابرین حیف است که با تمام قوا بر انتخابات ولایت فقیه «نه» مطلق نگفت. حیف است که در ویلپنت پاریس در گردهمائی بزرگ مقاومت ملی با خانم مریم رجوی و شورای ملی مقاومت تجدید پیمان نکرد.

جمشید آشوغ  09.06.2013






۱۳۹۲ خرداد ۱۵, چهارشنبه

مناظره و مکافات







داستایوسکی کجائی؟ زود وقت بود که آمدی و رفتی. هشت گاوِ شیر دهِ (برای ولایت)پیشانی سیاه(جای مهر نماز)، سی و سه من شیر، در سی و سه سال جنایت را بر زمین ریختند. مطمئنا اگر امروز این نویسنده روسی در قید حیات بود، به رمان جنایت و  مکافات، «مناظره» را هم می افزود. کجا با این عجله ولی فقیه؟ آخوند خامنه ای با بیش از سه دهه جنایت، فکر میکرد که میتواند بدون مکافات، مناظره ای از جنایتکارترین مهره هایش را ترتیب دهد. در سالمرگِ خمینی زهر خورده، مکافات و ذلت خامنه ای از «ضریبِ کلمات در حرکاتش» بیرون میریزد و تا جائی  دستپاچه میشود که کلماتش هیچگونه اتکائی در خواسته هایش نداشته است. خامنه ای در این حرافی بی سر و ته، انسان را به یاد جک نیکلسون در فیلم شاینینگ  میندازد که چگونه با تبری در دست به دنبال «زن»ش می گشت. ولی «زنِ» شجاع میتواند فرزندش که نمادِ «آینده» بود را نجات داده و جک نیکلسون را همچون آدم برفی در انجماد گذارد. دینِ ولی فقیه سرِ سازگاری با موجود زنده را ندارد و احساس انسان را می جود و غورت میدهد تا از انسان فقط پیکری پژمرده و بدون اعتماد بنفس باقی گذارد. انسانِ بدون اعتمادِ بنفس، موجودی «نه زنده» است. دین ولایت، ذهن و احساس را از کودکی به اسارت در میاورد تا بتواند از او خدمتگزاری صدیق در جهتِ منافعِ سرمایه بسازد. بریدنِ سرِ «اعتماد به نفس» بزرگترین حربۀ دین ولایت میباشد تا انسان را در تزلزل قرار دهد. اما اگر ذره ای احساس انسانی در پیکرهای پژمرده باقی بماند که پایمال نشده باشد میتواند آمیخته در احساس ملی، «ولایت» را بر زمین کوبد. ولایت فکر میکند با سلاح اتمی میتواند مردم را بزانو در آورد. مردم به او خواهند فهماند که هر گونه سلاحی نتیجه «تفکر» است اما آرزوی«آزادی» نتیجه احساس. بنابرین تفکر یا ایدئولوژی در هیچ زمینه ای و در هیچ دورانِ تاریخی نتوانسته و نمیتوانند با «احساس» مقابله کنند و لاجرم شکسته میشوند بخصوص دینِ ولایت. ولی فقیه عاجز از حلِ مسائلِ جامعه بخصوص مسائلِ زنان و جوانان به ایجاد «گره» در ساختار خود شده است. حاصل جمع مشکلاتش را در هشت گره به مناظره مضحکِ تلویزیونی آورده تا موضوعی که بر ملت آشکار بود را نیز بر جهانیان آشکار سازد. گره ها بعد از مناظره تلویزیونی، بر سر قبر خمینی دجال همچون «کلوخی» خاکی از هم پاشیده شدند. وقتیکه بجای احساسِ انسان، دین را می گذارند و بجای طبیعتِ تکامل، چماق و اتم را گذاشته اند و بجای قانونمندی، آخوند را منصوب کنند هیچ نتیجه ای بجز «انفجار» در مرکزیت رژیم ببار نمیاورد. اما وقتیکه «احساسِ انسان، طبیعتِ تکامل و قانونمندی» بطور اعجاب انگیز در مقاومت سازمانیافته ادغام شوند روی دیگر سکه نیز پدیدار میشود که بطور طبیعی از دهان مردم در نظر سنجیهای تلویزیون رژیم پخش شدند. این جبر تاریخ است. رژیم میتواند در سراسر جهان بوسیله تومار نویسان و شعرایش همچون سریالهای طولانی تلویزیونی«ازدواج و طلاق» برعلیه مقاومت ملی یورش آورد که بدون شک بی تاثیر خواهند بود زیرا که او در مرکزِ ثقلش نفله میشود و نه در راه های دور دست. در زیر منبرش. تیترِ زندگی ولایت فقیه شبیه به رمانِ «قمار باز» اثر داستایوسکی میماند.
جمشید آشوغ  05.06.2013